Dzwonnica

Dzwonnica w Górze Kalwarii, obecnie nieistniejąca, mieściła się w pobliżu Kościoła Podwyższenia Krzyża. Zbudowana była z cegły i drewna na planie kwadratu 5,5 m. na 5,5 m., kryta blachą. Kiedy rozpoczęła się II wojna światowa dzwonnica jeszcze istniała, ale wpis do katalogu zabytków z 1959 roku i 1967 roku nie pozostawiają złudzeń, że obiekt chylił się ku upadkowi i dziś ślad po nim pozostał jedynie we wspomnieniach mieszkańców.

Żydzi osiedlali się w Górze Kalwarii od początku XIX wieku. Początkowo nie posiadali miejsca modlitwy, na potrzeby religijne wynajmowano pomieszczenia w mieście. Pierwsza, drewniana synagoga spłonęła a na jej miejsce na początku XX wieku wybudowano murowaną świątynię. Obecnie w budynku znajdują się obiekty handlowe i usługowe.

W II połowie XIX wieku na terenie jednostki zbudowano cerkiew prawosławną, którą po wojnie przebudowano na Dom Żołnierza a obecnie pełni funkcję Ośrodka Kultury.

Budynek, w którym obecnie znajduje się Biblioteka Publiczna, a który jest nazywany Pałacem Biskupim powstał w XVII wieku, ale przebudowano go w II połowie XVIII wieku. Założyciel miasta, biskup Stefan Wierzbowski nigdy w nim nie mieszkał. W miejscu tym znajdował się punkt handlowy lokalnych kupców. W I poł. XIX w. mieścił się tu Sąd Pokoju Powiatu Czerskiego.

Publiczna Szkoła Powszechna powstała po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Początkowo liczyła cztery oddziały, a kierownikiem był Szymon Adamiec. Nauka odbywała się w budynku obok kościoła parafialnego. Od września 1928 roku szkoła zostaje podzielona na Szkoły nr 1 i nr 2, w 1933 roku uczniowie „dwójki” rozpoczęli naukę w budynku  byłej elektrowni przy ulicy Kalwaryjskiej 3. Kierownikiem był wtedy Franciszek Sławiński. Ze względu na bardzo zły stan techniczny budynku, szkołę przeniesiono w 1973 roku do budynku tymczasowego po obiektach wojskowych. W 1983 roku oddano do użytku nowy budynek, w którym szkoła mieści się do dziś. W 1991 roku szkoła otrzymała imię Księcia Janusza I Starszego.